O imperfectie

Beminnen zal ik jou, als

Mijn meest geliefde

 

Deze wens schreef mijn leertherapeut eens voor mij op. Omdat leven met imperfectie een uitdaging voor me was. En nu, zo’n twaalf jaar later, is deze uitnodiging nog altijd hartstikke actueel.

Mijn imperfecte website

Vorige week heb ik voor het eerst in lange tijd een blog geschreven. En zoals het hoort verstuurt het programma dan een mailtje naar iedereen die zich heeft ingeschreven om aan te geven dat ik een nieuw blog heb geschreven. Alleen dat mailtje ziet er heel anders uit dan de bedoeling is. Er staat gekke ‘handgeschreven’ tekst in, de blogtekst staat er maar gedeeltelijk in en als je erop doorklikt, kom je op een versie van mijn blog zonder foto.

Mijn website ziet er ook nog altijd niet uit zoals ik wil; de kleuren zijn niet zoals ik wil, de foto van mij en die als achtergrond dient wil ik vervangen. Ik wil dat er onderaan de pagina in plaats van blokjes met cijfertjes die naar eerdere blogs verwijzen gewoon een pijltje staat dat met de titel erbij verwijst naar mijn vorige blog. Dat op de pagina met ‘archief’ alleen maar een overzicht van titels per maand staat, keurig op een rijtje. En dat facebook ingeregeld is zoals ik het wil en ik daar ook naar kan verwijzen. Dat als ik link naar een specifiek blog, ik de pagina met foto te zien krijg, in plaats van weer die pagina zonder foto.

En. En. En…

Prachtig, dat streven naar perfectie

Op zich mooi, dat ik precies weet wat ik wil. En dat ik streef naar schoonheid en naar dat het goed is. Maar als het dan niet zo mooi en goed is als dat ik wil, is dat ik deze afgelopen week weer dichtklap. De inspiratie om te schrijven dooft uit, ik denk met name nog aan wat er veranderd moet worden voordat ik weer wil publiceren. En schrijf dus niet. En met de op handen zijnde verhuizing heb ik mijn energie voor iets anders nodig dan voor het uitzoeken wie me kan helpen met het goed maken van mijn website. Zelf kan ik het niet.

Dus prachtig, die imperfectie. Brené Brown heeft het over ‘the gifts of imperfection’, in het Nederland vertaald naar ‘de moed van imperfectie’. We zijn allemaal imperfect. Onze imperfectie is iets wat we moeten omarmen, wat de bron is van onze creativiteit, een uiting van onze menselijkheid. Maar zo voelt het niet. Ik wil dat het goed is, en anders maar niet. Dan doe ik maar niets.

En dat wil ik niet.

Verkeerd beeld

Want ik denk dat het streven naar perfectie en alleen maar willen laten zien dat het goed en mooi is, ons leven perfect is en gelukkig en stralend en prachtig, ervoor zorgt dat we een zo verkeerd en oneerlijk beeld van onszelf naar anderen uitstralen. En dat beeld zorgt ervoor dat de ander haar binnenkant, die rommelig, rafelig, imperfect en echt is, gaat vergelijken met een prachtig opgepoetst, vormgegeven en onechte buitenkant. En dan ook zichzelf maar niet meer laat zien in haar gebutste, vermoeide, chagrijnige en tegelijkertijd prachtig menselijke zelf. En dat is een verlies.

Hier ben ik

Dus: hier ben ik! Met mijn imperfecte nog lang niet affe website. Met mijn mailtje dat niet is zoals ik het bedoeld heb. Met mijn moeie lijf. Met mijn hoofd dat tolt van alle dingen die ik nog moet doen en regelen voor onze verhuizing. Met niet genoeg energie om alles te doen waarvan ik vind dat ik ze moet doen. Maar: ik. Zonder opsmuk, zonder perfect gepoeste binnen- en buitenkant. Tot gauw!